Jadłodajnia.

Jest w moim mieście taka jadłodajnia.
Jadłodajnia, w której czas zatrzymał się niemalże w każdym kącie.
Jadłodajnia, w której kupisz najlepszą pod słońcem kapustę zasmażaną ze schabowym za cztery złote.
Jadłodajnia, w której jadałyśmy na studiach z moją przyjaciółką najlepsze, zaraz po naszym sadzonym z ziemniakami i mizerią, obiady za sześć złotych.
Jadłodajnia, w której wprawną ręką gotują grube, cycate kuchary w jakże szlachetnym wieku.
Kucharki, które gotują tak, jak kiedyś...
Tłusto, kalorycznie i od serca.
Jadłodajnia, do której jako dwudziestoparolatka zabierałam swoją małą siostrzyczkę na frytki za uszperane grosze, żeby miała frajdę, że jadła poza domem.
Jadłodajnia, do której i dziś wpadam, gdy mnie lenistwo ogarnie po ruskie, bo Synu uwielbia...
Zawsze tylko na wynos...
Dwie porcje za sześć osiemdziesiąt.
Na wynos, bo nic nie przeszłoby mi tam przez gardło...
Choć jedzenie smaczne.

Zamawiam na wynos.
Siadam przy stoliku poplamionym od zupy.
Rozglądam się.
I zawsze jest tak samo...

Po prawej starszy pan. Chlipie jakąś zupinę.
Czysty. Schludny.
Pół porcji zamówił. za siedemdziesiąt pięć groszy.
Trochę ciepła za niecałą złotówkę.
Smutne ma oczy.
Szare.

Odrywam zaszklony wzrok.
Po prawej młoda dziewczyna.
Frytki!!!- dobiega donośny żeński głos z okienka wydawczego.
Dziewczyna wstaje od stolika.
Skromnie ubrana. Z widocznym już ciążowym brzuszkiem.
Jak ja jej zazdroszczę tego skarbu pod sercem.
Siada przy stoliku z frytkami.
Je powoli.
Tępo patrzy przed siebie.
Żal mi jej...
Łapię się na tym, że gapię się jak głupia jakaś.
Dojada ostatnią frytkę i wychodzi.
Skromna i smutna...

Przy stoliku obok małżeństwo.
I synek.
Kilkulatek je naleśniki.
Brodę ma brudną od śmietany.
Rodzice czekają...
Widać po nich, że się tam nie przelewa.
Ale chłopiec ma frajdę, że jadł poza domem...

Kolejny starszy pan trzęsącą się ręką niesie talerz zupy. Siada przy stoliku...
Jak dużo tutaj tych samotnych staruszków...
Po sekundzie z talerzem pojawia się przy nim starsza pani.
Uffff...
Chociaż Ten ma jeszcze bliską duszę przy sobie...

Ale inny...
Stary.
Wysoki.
Zgarbiony.
W przykrótkich spodniach na szelkach.
Pomiętej koszuli...
Chudy jak z Oświęcimia.
Ubrania wiszą na nim, jak na wieszaku...
Bardzo chudy jest.
Jego powieki w połowie opadają na brązowe oczy.
Oczy, które tak wiele już widziały...

Z kuchni pachnie smażoną cebulką i sosem pieczeniowym...
Takim prawdziwym, domowym obiadem.
Jak u mojej babci...
Babcia robiła przepyszne mielone.
Gołą ręką przekładała je na patelni.
Miała w kuchni biały kredens. Z szafeczka na pieczywo, która gdy się ją otwierało, wydawała śmieszny dźwięk. Pachniało z niej bułkami.
W otwieranym taborecie schowane były nasze dziecięce "grajoty"...
Za każdym razem na nowo odkrywaliśmy je na nowo.
I zawsze były super.
Małe myszki w pudełku od zapałek.
Biała.
Czarna.
Biała...
W zależności od tego, który koniec pudełka się wysunęło.
Lubiłam je wyjątkowo.
W szafce, na drzwiczkach zawsze równo pozawieszane były pokrywki na garnki.
Wyfroterowana dokładnie podłoga.
Kompot.
Świeżo upieczone w prodiżu ciasto.
Nakrywając do stołu, babcia wyjmowała ze starej szafy taki fajny ceratowy obrus. Na brzegach miał kreseczki...Na koniec wycierała go wilgotna ściereczką.
I serwetki z materiału pamiętam...
Ogórki kiszone zawsze były bardzo kwaśne.
A kiełbasa na ciepło najlepsza na świecie.
Ciocia obierała z kolejnych kawałków flaczek...
Tak, jak ja dzisiaj to robię dla mojego synka.
Babcia miała zawsze ładnie uczesane włosy. Równiutko przypiłowane paznokcie.
I spinki.
Takie ładne srebrne spinki przytrzymywały krótkie, falowane włosy za uchem.
Spinki zawsze były takie same.
Przez tyle lat.
I łańcuszki na szyi.
A na nich Matka Boska i Krzyżyk.
Dzisiaj i ja noszę...
A herbata była w szklance z koszyczkiem...
Herbata a do niej ciasteczka.
Babcia nauczyła mnie moczyć w niej biszkopty.
Trzeba było szybko łapać ze szklanki do buzi, bo czasem odpadał namoczony kawałek...

Tęsknię za tamtym domem.
Czystym.
Zadbanym.
Zaopiekowanym.
Za zapachami.
Smakami.
Za Nią.
Mocno...

- Podwójne ruskie na wynos, proszę!