Afera, czyli będzie się działo!

W sierpniu byliśmy ze sporą grupą znajomych w górach.
Jadaliśmy przy długim, wspólnym stole.
Pomijając moją skromną osobę, były wśród nas także dwie inne blogerki.
Dopiero w trakcie rozmowy wynikło, że i ja jestem autorką bloga.
Córka jednej z koleżanek (blogerki kulinarnej), nawiasem mówiąc - przesympatyczna nastolatka  - z zaciekawieniem zapytała, jakiego mam bloga.
Odpowiedziałam, że parentingowego.
- Ojejjjjjjjj. - odparła z rozczuleniem, zabarwionym współczuciem.



Najczęściej piszę o Tym, co obserwuję.
Obserwuję, myślę, czuję ...
Staram się czasem mniej, czasem bardziej wprawnie przekazać Wam swoje spostrzeżenia.
To trochę tak jak ze zdjęciami.
Robisz zdjęcie, bo chcesz uwiecznić chwilę i podzielić się nią z innymi.

Nie piszę dla lajków i statystyk.
Choć nie ukrywam, że chętnie w nie zaglądam, aby przekonać się czy dany tekst bardziej, czy mniej się Wam spodobał.
Nie jestem bardzo aktywna na fejsbuku, bo nie mam na to czasu.
Nigdzie się nie reklamuję.
Nie pozyskuję sponsorów konkursów.
Po prostu piszę.
Bo lubię.
Cieszą mnie komentarze, bo zwyczajnie dobrze wiedzieć, że jesteście tam po drugiej stronie i moje słowa nie odbijają się echem, tylko trafiają w konkretne ucho.

Sama czytam kilka swoich ulubionych blogów.
W zasadzie są o podobnym charakterze. Bardziej literackie, niż pieluszkowo - zupkowe.
Ostatnio fejsbuk coraz częściej podsuwa kolejne tytuły. Zajrzałam tu i tam i...
No właśnie.
Zauważyłam dziwne, acz mało przyjemne zjawisko.
Otóż ​​większość autorek jest wkurzonych.
Wkurzają je dzieci w rajstopkach w salach zabaw.
Wkurzają je małe dziewczynki z malniętym paznokietkiem. Nie do końca wiem, jak to jest z chłopcami;-P Jednak bardziej wkurzają je jeszcze tylko rodzice tych nieszczęsnych, skrzywdzonych dzieci.
I inne blogerki, które jawnie piszą, że tamte pierwsze też je wkurzają. Jak bardzo pokrętnie by to nie zabrzmiało.

Afera rajstopkowa.
Wtf ?!
Dowiedziałam się o niej na jednym ze spotkań blogerek.
Myślałam, że padnę.
Taka ze mnie ignorantka no.
Jak mogłam nie słyszeć?
Matko i córko! - chciałoby się zawołać.
O co w tym wszystkim chodzi?
NIE WIEM.
Analizowałam i NIE WIEM.
Może o wywołanie aferki?
Bo przecież, kiedy ktoś kogoś wkurza i otwarcie o tym napisze, krytykując jawnie czyjeś, odmienne podejście, to zawsze zdania będą podzielone.
Jeśli dorzuci się  do tego hasło "dziecko", a dodatkowo "seksualność", to skandal gotowy.
I zadyma.
I lincz.
Może o głupotę zatem chodzi? Albo masochizm?
A może bardziej jednak o wykazanie się swoją nieomylnością.
Bo przecież TO JA WIEM najlepiej!
Ja! Jaaaaaaaaaaaaaa!
Kolejny mój typ to "upuszczenie jadu".
Bo gdy się tak jad w sobie za długo nosi, i on się zbiera stale, dodatkowo wspomagany frustracjami, to nie sposób sobie go czasem nie upuścić.
Wiem, bo regularnie obserwuję u siebie stany wezbrania jadu w TE DNI, i gdybym wówczas pod ręką nie miała męża, tudzież psa, to pewnie też zaczęłabym o rajtuzach wypisywać. Kto wie.

Nie lubię tego.
Nie lubię szukania dziury w całym.
Nie lubię bezwzględnego afiszowania się ze swoim zdaniem.
Zwłaszcza wtedy, gdy rani ono uczucia innych.
Są pewne prawdy niepodważalne i bezwzględnie niepodlegające dyskusji - typu: NIKT nie ma prawa bić dziecka, molestować go, poniżać, narażać na uszczerbek na zdrowiu, czy utratę życia. Napiszcie, jeśli o czymś zapomniałam.
Ale cała reszta, to czyjś WYBÓR.
Mogę go nie akceptować, oczywiście.
Postępuję wówczas wobec mojego Dziecka zupełnie inaczej - po swojemu i tyle.
Dbam o swój ogródek według własnych reguł, które uważam za słuszne.
Ale wpieprzać się w czyjś, rozkopywać grządki, prostować marchewki i siac zadymę, po co?

Ja wole się wyluzować.
Przełknąć ślinę.
Przemilczeć, uśmiechając się w duchu nad czyjąś głupotą.
Włączyć sobie: klik

I być z siebie dumna, że nie sprawiłam dziś nikomu przykrości. 

Nawet największemu głupcowi...