Rzecz o zdziadzieniu ciążowym.

Byle nie zdziadzieć.
Panie nie pozwól mi zdziadzieć tym razem.
Tak jak ostatnio.

W pierwszej ciąży zdziadziałam bardzo szybko.
Przez złe samopoczucie i zagrożenie ciąży już od drugiego miesiąca przeszłam na zwolnienie.
Przestałam udzielać się towarzysko. Chciałam nacieszyć się domem. Spokojem.
Wkręciłam sobie, że prowadzenie samochodu jest za bardzo ryzykowne w moim stanie...
Do tego stopnia, że po urodzeniu synka musiałam na nowo "oswajać się" z jazdą.
Ja - przedstawicielka handlowa, która kilka miesięcy wcześniej spędzała za kółkiem długie godziny każdego dnia.
Przytyłam.
Bardzo.
Czułam się jak waleń.
Moja tusza dusiła mnie, gdy siedziałam, spowalniała, gdy chodziłam.
I biust mnie dusił. Biust nie do okiełznania. Upychałam go w takie bezszwowe staniki sportowe. Niby. Rozlewał się natychmiast na brzuchu i wyglądałam jak w mordę strzelił, nie obrażając nikogo,  kucharka z baru mlecznego. W białym czepku.
I tak się czułam. Jak sześćdziesięcioletnia, okrągła kuchara, bujająca poważnym zadem.
Chodziłam jak kaczka, czułam się jak słoń, a słaba byłam jak mucha.
Po prawie dwóch miesiącach w łóżku, nie miałam siły dźwigać samej siebie, a co dopiero dzieciaka w brzuchu.
W brzuszysku.
Raz uklękłam przy dolnej szufladzie komody, żeby coś w niej poukładać.
Nie mogłam wstać. Czułam, że za chwilę pękną mi kolana. Panicznym wrzaskiem przywołałam męża, który mnie uratował.

I wtedy obiecałam sobie, że nigdy więcej.
Nigdy więcej tak nie zdziadzieję w ciąży.
Bo w ciąży o zdziadzienie szybciej, niż Ci się wydaje.
I nawet jeśli na zewnątrz udaje się zdziadzienie to zakamuflować, prędzej czy później każdą ciężarną stan ten dopada.
Lepiej oczywiście, gdy jak najpóźniej.
Bo biust...
Mleczny. Żylasty.
Brodawki jak talerze.
Ciało, nawet jeśli nie w nadmiarze, to jednak jakby luźniejsze;-)
Bo wypryski.
Bo cera blada, przesuszona i zaczerwieniona.
Bo kolana wisieć zaczynają. Bo brzuch odstający plamy zaczyna wyłapywać stanowczo zbyt często.
Bo tampon w nosie przeciw krwawieniu, coraz częściej widnieje.
I gwiazdy z nim jakby strugać się nie da.
Bo chód kaczy prędzej, czy później każdą dopadnie.
Nawet jeśli starasz się panować nad sobą z sił całych;-)
To wszystko jednak można ogarnąć, przyklepać, zasłonić, pod dywan zamieść i udać, że nic nie widać.
Można, dopóki zdziadzienie psychiki twej nie dopadnie. I ducha.
Tak robię. Staram się żyć normalnie, energicznie, w miarę możliwości aktywnie.
Choć wizja ósmego miesiąca nieco przeraża, staram się nie tracić nadziei i zwyczajnie równoważyć chęci z możliwościami.
Niestety coraz częściej obserwuję  przewagę tych pierwszych.
Mimo to, walczyć będę do końca!
Szminkę sobie nową kupiłam, kaczkę poskromię, a plamę na brzuchu zasłonię chustą;-)