Zły policjant i dobry policjant.

Są takie dni, kiedy czuję się gównianą matką.
Analizuję swoje zachowanie i z przerażeniem stwierdzam, że nie taka planowałam być.
Zdarza się nawet, że popełniam błędy z grupy tych kardynalnych i najchętniej sama siebie postawiłabym do konta. A w zasadzie w odosobnione miejsce. Na trzydzieści trzy minuty...

Na przykład ostatnio.
W końcu nastał dzień, gdy w domu zapanował porządek.
W miarę.
W każdym razie pościel była zmieniona.
Na tejże pościeli siedział sobie mój synek i oglądał kreskówkę.
Pokroiłam drożdżówkę z czekoladowym budyniem na małe kawałki i na talerzyku podałam dziecku.
Do łóżka.
Dziecko zjadło kawałek.
Ale zapragnęło udać się do toalety.
Po wszystkim wracamy do ów pokoju.
I stajemy jak wryci.
Oboje.
Talerzyk pusty.
A świeżo zmieniona pościel...
Malowniczo wysmarowana czekoladowym budyniem.
Sprawca pod łóżkiem.
Z uszu poszła mi para.
Nie dość, że tak trudno mi już nad czymkolwiek zapanować.
Że toczę się po tym domu jak kaczka.
To jeszcze, gdy już w końcu zbiorę energię z każdego ciężarnego koniuszka mego ciała i zdecyduję się na TAKI wyczyn.
I uda mi się zmotywować męża, aby w końcu zmienił tę pościel.
To mi kundlisko czekoladą wzgardzi.
No nie!
No k....a nie!
Jak chwyciłam, jak w tyłek psi strzeliłam.
Nieudolnie.
To dopiero się zorientowałam, że dziecko patrzy.
Cieszyło się.
Z określenia "dziadu".
Tak go "dziadu" rozbawiło, że chichrał się jak dziki.
A ja? A ja, gdybym mogła, to sama bym sobie w pysk strzeliła.

Tak. Bo taka właśnie jestem.
Piep...ona hipokrytka. Dziecka nie biję. Tłumaczę, że nikogo bić nie wolno. A sama co? Nic tylko przez kolano taką i tyłek skroić.


Mój syn kocha swego tatę nad życie. Często mówi mu, że za nim tęsknił, że go kocha. Przytula go stale i całuje.
A ja patrzę na nich i zżera mnie zazdrość.

Ostatnio, gdy wróciłam do domu, syn podszedł i mówi do mnie, że juś mnie śłuchać nie moźe, bo ciągle tylko gadam i gadam.
Przysięgam, że nie zdążyłam powiedzieć nic więcej, niż  "czeeść".
Zamknął drzwi od pokoju, w którym bawił się z tatą.

I wtedy do mnie dotarło.
To ja jestem tym cholernym, złym policjantem.
Wyjmuję gile kilka razy dziennie. Bo martwię się, żeby nie miał piątego zapalenia uszu.
Negocjuję posiłki. Żeby wyniki poprawiły się, a nie pogorszyły.
Namawiam do mycia zębów, żeby nie cierpał i nie stracił ich przedwcześnie.
Wyznaczam godzinę dziennie na gry na komputerze i konsekwentnie proszę o jego wyłączenie, gdy alarm oznajmia, że czas minął. Żeby dziecko nie popadło mi w nałóg.
Tłumaczę, że po beknięciu i bąku trzeba powiedzieć przepraszam. Że gdy nie chce już jeść, to powinien powiedzieć dziękuję, a nie rzucić ze złością - nie chce!
Żeby nie wyrósł na buraka...

Spędzam z nim większą część dnia. Robimy razem milion rzeczy, ale to już jakby standardzik. Okraszony w dodatku upominaniem, tłumaczeniem oraz czynnościami dotyczącymi higieny.
Nuda.

Natomiast TATA...
Tata jest wytęskniony. Wyczekany. I sam tak stęskniony, że w te parę chwil dziennie stara się nadrobić wszystko.
Tata nie upomina za bąki i bekanie, bo...
Jest facetem.
Tata na zakupach ZAWSZE kupuje to co syn sobie zachciał. Mama nie, bo nie chce wychować snoba, któremu wszystko się należy.
Tata jest wyluzowany, bo...
Matka panuje nad całą resztą ;-)

I choć niby już wiem, o co w tym wszystkim chodzi. I choć i mnie mój synek przecież tuli, całuje i kocha...
To gdy zaczyna niemo przedrzeźniać moje gadanie, za moimi plecami... Zaczynam szczerze nie lubić tej roli "złego".

A jak to jest u Was?
Podobnie?
Dla tych z Was, którzy mają podobne odczucia, na osłodę zostawiam linki do wyjątkowo wzruszających filmików;-)

Najtrudniejsza praca świata. KLIK

These Kids Finally Say What They Really Think About Mom.