" Kobieta w ciąży jest święta" czyli o micie społecznego szacunku do przyszłej mamy

Wkurzyłam się. I to na całego.

Postanowiłam dzisiaj wylać swoje żale na temat traktowania kobiet w ciąży. Powód? Oj powodów już trochę się nazbierało od początku ciąży, ale dzban goryczy przelał się, kiedy ujrzałam anonimowy komentarz pod moim ostatnim postem. Obraźliwy komentarz. Aż mnie wryło.
Zaczęłam pisać tego bloga, aby móc podzielić się z innymi moim szczęściem. Po pierwszym wpisie byłam strasznie z siebie dumna...I cieszyłam się jak dziecko. Jednak widocznie komuś to przeszkadza. Tylko dlaczego, się zastanawiam. No bo co mogła komuś zrobić babka w ciąży, żeby sobie zasłużyć na takie "przyjemności"?

Ale czego tu wymagać od jakiegoś anonima, który jest tylko jednym przykładem zachowań społecznych wobec kobiety brzemiennej.

Jestem z natury idealistką i już nie raz poczułam silne zderzenie z rzeczywistością. Kiedy wyobrażałam sobie jak to będzie, kiedy będę w końcu nosić swoje maleństwo, byłam pewna, że ze względu na swój wyjątkowy stan, będę troszkę inaczej traktowana, niż dotychczas. I nie chodzi mi tutaj o jakieś specjalne hołdy i czerwone dywany, ale chociaż trochę więcej szacunku. Chciałam być traktowana tak, jak jak do tej pory traktowałam kobietki w ciąży w moim otoczeniu. Już sama aura, która od nich biła, zobowiązywała do innego podejścia...

Ale widocznie jestem jakaś nadgorliwa i staroświecka.

Od początku. Najpierw praca. Dlaczego większość pracodawców traktuje zajście w ciążę swojej pracownicy jak przewinienie, grzech lub sprzeniewierzenie.  Chyba zapominają, że ich mamy też nosiły ich kiedyś pod sercem... Dlaczego wiele kobiet musi ukrywać ciążę przez pierwsze miesiące? Dlaczego rozmowa, kiedy przyznają się w końcu pracodawcy, łączy się z takim stresem? Dlaczego kobieta w ciąży idąca na zwolnienie, czuje się jak pasożyt?

Każda ciężarówka spotkała się pewnie również z "przyjemnościami" od bliskich... Dokładniej chodzi mi tutaj o komentarze na temat wyglądu, przybywających kilogramów, rosnących piersi itd,itp. Może mam w tej kwestii wyjątkowe przeżycia, ale nasłuchałam się mnóstwo tekstów typu - "Ooo ale już jesteś okrąglutka, grubiutka",  "No, ale te piersi ci urosły" , "Oj, a który to miesiąc, piaty?I już taki duży brzuch masz?" albo "Cześć grubaska",  "Cześć ciężarówa" itd. Nie wiem, co takie teksty mają na celu. Rozbawić?Średnio bawią kobietę, której i tak ciężko zaakceptować tak wielkie zmiany w swoim ciele. Myślę, że raczej dopiec, a nawet poniżyć. Ale najgorsze jest to, że w większości pochodzą od kobiet, starszych i młodszych, które przeszły już ciążę, urodziły dzieci i doskonale znają ten temat od podszewki. Ja nie wiem, czy one chcą się odegrać za to co same przeszły? Czasem mam wrażenie, że aż zacierają ręce z satysfakcją, że i mnie otyłość w końcu dopadła. W takich uwagach na pewno nie ma szacunku... Zupełnie inaczej brzmią słowa, które usłyszałam ostatnio od mojej mamy, kiedy żaliłam się jej na ten temat : "Córcia, no może złapałaś troszkę tłuszczyku, ale jest ci z tym tak ładnie. Na prawdę nawet mimo tego jesteś jak do schrupania, pięknie ci w ciąży..." I za to kocham Cię mamuś.

Zakończę na zachowaniu obcych ludzi. Jeszcze się nie spotkałam z tym, żeby ktoś ustąpił mi miejsca w autobusie, kolejce na poczcie, w banku, a nawet w kościele. Nie widać brzuszka?Oj wierzcie mi, widać! Ale nikogo to nie wzrusza. Nie wzrusza, że kobiecie w ciąży robi się słabo, że boli ja kręgosłup itd.

Nie bierzcie mnie, proszę za rozkapryszoną księżniczkę.  Zupełnie nie o to mi chodzi. Wiem też, że zachowania które opisałam to nie reguła. Chciałabym jedynie troszkę więcej zrozumienia. Może jestem jakaś zaczarowana, ale nosząc w sobie moje malutkie dzieciątko, którego od dawna tak bardzo pragnęłam, CZUJĘ SIĘ WYJĄTKOWO. A widząc inną kobietę brzemienną na ulicy, również dostrzegam jej wyjątkowość. Czuję też, że będąc w stanie błogosławionym, nie jestem w pełni sił i chociaż nie cierpię tego i przed ciążą unikałam tego jak ognia, jestem zależna od innych. Potrzebuję wsparcia i pomocy. I jedynie o to mi chodzi.

I jeszcze jedno - nigdy w życiu nie obraziłabym kobiety w ciąży, ani słowem, ani czynem.A już doprowadzić do łez?  Może jestem dziwna, ale nawet nie mogę sobie wyobrazić jak można... Ale to zależy już od osobistych wartości, wychowania i sumienia.