Karmić mi się chce!

Na wstępie chciałam uprzedzić wszelkie nader wyzwolone, nowoczesne matki przyszłe tudzież doszłe, że treści poniżej zawarte mogą być momentami niezrozumiałe a nawet dla nich obrzydliwe. ZATEM CZYTASZ TEGO POSTA NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

Od początku. Od dłuższego już czasu mam mocne wrażenie, że mój naturalny instynkt samicy jest już na granicy przekroczenia wszelkich granic... :-) Pierwszy objaw zauważyłam jakiś rok temu. Suczka mojej teściowej - Coco powiła szczenięta. Rodziła biedaczka całą noc, a moja teściowa wiernie jej asystowała. Nadmienię, że czekaliśmy z Maćkiem na ten dzień bardzo, ponieważ mieliśmy dostać jednego z owych psich dzidziusiów. Około godz 12 byliśmy już u teściowej. Mama Maciusia zaprowadziła nas do salonu, gdzie przy palącym się kominku, w psim koszyku leżała drobna suczka z małymi jak myszki pieskami. Wymęczona, sponiewierana, z wywalonymi, nabrzmiałymi sutkami, do których wiły się jak robaczki psiaki. I wtedy mój instynkt pojawił się po raz pierwszy. Byłam totalnie zachwycona tym widokiem! Wiedziałam oczywiście, że sunia jest wymęczona i wcale nie jest jej super. Jednak mimo tego , nie mogłam się na ten naturalny obrazek napatrzyć. I to, co teraz powiem, pewnie 80% z Was weźmie juz za zboczenie, ale (powiem w takim razie po cichu) ja jej tego zazdrościłam. Zamarzyłam, żeby być taką suczką z wywalonymi cyckami, z przyssanymi do nich maluchami.
To było rok temu...

Później będąc juz w ciąży, oglądałam dokument o ciężarnych kobietach w różnym wieku. Moją uwagę najbardziej przykuła scena porodu jednej z nich. Łzy ciekły mi jak grochy. I znowu, nie z żalu nad nią, tylko ze wzruszenia i chyba jakiejś małej zazdrości. Dziewczyna rodziła w dmuchanym basenie, rozłożonym w swoim domu. Asystował jej tylko mąż i rodzice. Była bardzo skupiona, wręcz zamknięta w swoim porodzie. Przybierała takie pozycje, jak nakazywała jej natura-instynkt. Powoli, spokojnie oddychała. A po jakimś czasie, dosłownie sama wyjęła sobie z krocza dziecko i położyła na brzuchu...Piękne to było naprawdę.

I o tym mniej więcej chciałam dzisiaj napisać. O ile jestem kobietą, która nie lubi natury w zwykłych jej przejawach - typu: naturalne, nie farbowane włosy, długie naturalne paznokcie, naturalny brak makijażu,  naturalne owłosienie na kroczu, nogach, czy też.........................pachach, naturalnie zwisające do pasa cycki, które można by było lekko poprawić choćby kwasem hialuronowym i tak dalej. O tyle jeśli idzie o naturę w fizjologii kobiety, jestem jej ogromną (dosłownie i w przenośni) fanką. Nie mam pojęcia skąd to się u mnie bierze, ale jest. I dobrze mi z tym.

 Przypominam sobie czasem moje debaty ( jeszcze przed ciążą) z moją przyjaciółką. Zastanawiałyśmy się ze wstrętem na twarzy, jakie to musi być obrzydliwe mieć coś żyjącego w brzuchu. Takiego tasiemca, który jeszcze w dodatku się rusza, fuj! A teraz nie mogę pojąć, jak w ogóle coś takiego mogło mi przyjść do głowy. To było mniej więcej na poziomie rozmowy dwóch nastolatek o tym, jak można wziąć męskie przyrodzenia do ust. Też było fuj! A trochę inaczej okazało się później, he, he :-) Zatem do wszystkiego chyba trzeba dojrzeć.

I tak też doszłam prawie do końca. Ostatnio coraz bardziej intensywnie myślę o tym jak to już będzie kiedy nasz synek będzie. Często sobie go wyobrażam i wtedy zawsze dochodzę do tego samego - marzę, żeby móc go przytulić do piersi i nakarmić. W końcu jak by to mogło być, żeby takie dwa wielkie cyce się zmarnowały :-)