SNZW czyli Syndrom Niezdążenia Ze Wszystkim

Śniło Wam się kiedyś, że okazało się, że zapomnieliście o terminie matury i nie zdążyliście się nauczyć? Albo, że okazało się, że Wasz ślub jest szybciej i nie zdążyliście kupić sukni ślubnej...?

Mnie męczyły takie koszmarki dość często. Teraz jednak doszedł taki strach na żywo. Prześladuje mnie dziwny lęk, że urodzę wcześniej, za wcześnie, a jeszcze przecież nic nie gotowe - ubranka nie poprane, kosmetyki nie kupione, torba do szpitala niekompletna, szkoła rodzenia nie ukończona, pokoik nie wymalowany, łóżeczko nie złożone, nowe łóżko dla nas nie wybrane i nie kupione, nawet firanka kurna chata jeszcze nie kupiona. Nie mówiąc nawet o wózku. Dużo już mamy - to prawda, ale czytając coraz to nowsze "listy rzeczy dla dzidziusia" mam wrażenie, że ciągle stoimy u podnóża góry lodowej... Nie lubię tego uczucia, nie cierpię! Ogólnie jestem osobą zorganizowaną, zaplanowaną. Wówczas czuję się bezpiecznie. A tutaj? Czuję, że cały mój plan w łeb za chwile weźmie, chociaż mam przed sobą jeszcze 10 tygodni - to tak jak wakacje letnie i jeszcze trochę. Sporo - by się wydawało...

Lęk mój nasila się, kiedy gorzej się poczuję. Tak jak wczoraj. Od rana czułam, że coś jest nie tak. I za chwilę miałam odpowiedź. Brzunio znów zaczął się mocno spinać. Zadziałało to na mnie paraliżującym strachem, co pewnie nasiliło jeszcze skurcze. Wieczorem już tylko leżałam. Zwiększyłam nieco ilość magnezu i liczyłam te spinania. Powoli zaczęły się zmniejszać, a kiedy wrócił mój Maciuś i zaczął głaskać mnie po pleckach, to już w ogóle zaczęło wracać do normy. Pocieszające były też turlanki mojego synka ;-) Dzisiaj jest już znacznie lepiej, ale postanowiłam jeszcze zostać w łóżku. Takim sposobem leżę i myślę. Myślę i martwię się, że nie dążę, bo na bank poród nastąpi wcześniej . I tak dalej...

Aaaaa i jeszcze jedno, ciągle żal mi, że skoro na bank urodzę wcześniej, to właściwie już koniec mojej przygody z ciążą. Straaaaaaaasznie szkoda mi rozstawać się z moim brzuniem, z tym cudownym uczuciem oczekiwania, ruchami dzidziusia w brzuszku, kiedy czuję, że cały czas jesteśmy razem i to tylko ja mam zaszczyt głównego kontaktu z maleństwem moim... Ach...Szkoda...

Nie dziwcie mi się tylko proszę, takie już jest ze mnie dziwadło. Ja nawet auto me pierwsze służbowe opłakać musiałam łzami rzewnymi, gdy na wymianę szło... :-)