A kiedy przyjdzie także po mnie zegarmistrz światła purpurowy...

Już od pierwszego momentu, kiedy dowiedziałam się, że mój brzuszek zamieszkuje mały Szuszek, paraliżowała mnie myśl o jego utracie. Żeby tylko donosić do trzeciego miesiąca, ciągle kołatało się po głowie. Udało się, ale cała praktycznie ciąża przebiegała w towarzystwie tego lęku. Potem jeszcze te komplikacje. Strach się nasilał. Dzidziuś jednak był dzielny wielce i dotrwał do końca. Potem jeszcze, żeby tylko nic się nie stało złego przy porodzie. Anioł Stróż czuwał widocznie nad nami ... a nawet dwa anioły.
.
Kiedy mój synek przyszedł na świat strach ten jednak nie minął. Każdy słyszał przecież historie o śmierci łóżeczkowej, każdy widział malusieńkie nagrobki na cmentarzu. No i zaczęło się pilnowanie, chuchanie, sprawdzanie czy oddycha po zaśnięciu... Kiedy zdarzyło mi się oglądać film, w którym matka żegna swe dziecko, wpadałam w histerię płaczową, nie do ogarnięcia. Strasznie! Strasznie to zawsze przeżywałam. Utrata dziecka stała się głównym tematem wzruszeniowym ... Żeby mnie tylko to nigdy nie dotknęło - powtarzałam w myślach. Żebyśmy tylko nigdy nie musieli się rozstać. Nie przeżyłabym tego...

Aż ostatnio coś do mnie dotarło. Zmywałam naczynia. Zupełnie nie wiem dlaczego, nagle spadła na mnie myśl, że będę musiała kiedyś umrzeć. Kurcze JA UMRĘ! Skończy się to nasze cudowne życie! Będę musiała położyć się pod ziemią. Jezu!Pod ziemią, w trumnie! Na zawsze! I nie będzie mnie! Lęk paniczny zalał mnie całą. Myłam kolejny talerz, a paniczne myśli biegały po głowie. Aż zatrzymały się uderzone świadomością. Uświadomiłam sobie, że BĘDĘ MUSIAŁA ZOSTAWIĆ moje dziecko. Będziemy musieli się rozstać. Pożegnać się. Pożegnać moje maleństwo noszone pod sercem od samego początku. Moje dzieciątko ukochane, bez którego życia sobie nie wyobrażam ... Umrę bez niego przecież! No właśnie umrę ...
I w ten właśnie sposób uświadomiłam sobie coś OKROPNEGO!Coś, z czym nie pogodzę się nigdy chyba. Nie potrafię. . .

Jedna tylko myśl rozjaśnia ten koszmar. Że być może to nie będzie koniec. To nie może być koniec. To na pewno nie będzie koniec...

Będąc przy tym okrutnym temacie, postanowiłam, że w tym właśnie miejscu chciałabym pozostawić kilka słów dla mojego synka, w razie czego, żeby wiedział...

"Syneczku tęskniłam za Tobą, kiedy jeszcze nie było Cię na świecie. Gdy się pojawiłeś, stałeś się miłością mojego życia. Twoja malusieńka osóbka tak bardzo przepełniła mnie miłością, że nie da się tego opisać. Kiedy byłeś jeszcze z brzuszku obiecałam sobie, że nie pozwolę aby ktokolwiek Cię skrzywdził. Będę Cię chronić przez całe Twoje życie. Bo jestem Twoją mamą i nie pozwolę, żebyś cierpiał. Zrobię wszystko, co będę mogła. Pewnie nie zawsze mi się to uda, bo różne są koleje losu, ale zrobię wszystko co w mojej mocy. Zawsze też będziesz mógł na mnie liczyć, bo nigdy Cię nie zawiodę. Postaram się być najlepszą mamusią na świecie. Zawsze będę nad Tobą czuwać. Zawsze! Rozumiesz? Nawet kiedy już nie będę miała Cię przy sobie.
I nawet, kiedy przyjdzie nam się pożegnać... Kiedy będziemy musieli się rozstać...Przytulić się ostatni raz... Wtedy wcale się to nie zmieni. Wtedy też będę przy Tobie, choćbym miała z Raju uciec.  Będę Twoim Aniołem Stróżem. Będę. Słyszysz?Zawsze. Bo jestem Twoją mamusią. I nawet śmierć tego nie zmieni, a już na pewno nie zabije mojej miłości do Ciebie. Będę Twoją mamcią ZAWSZE, nawet po drugiej stronie. . . Kocham Cię nad życie i na zawsze. Nigdy o tym nie zapomnij... "

PS. Zamykam ten temat, odkładam te cholerne myśli do starego kufra i chowam głęboko na strychu. Teraz nie będę więcej o tym myśleć. . .