Radio-zajmowacz

Dzięki Ci Panie Boże, żeś stworzył Trefla i jego Bobo-Radio . . .

Krótko mówiąc jestem wielką przeciwniczką kolorowego, plastikowego szmelcu na baterie, który miga, świeci i robi hałas, którego skołatane nerwy matki kilku miesięcznego niemowlaka na bank już nie uniosą. Obiecałam sobie, że nigdy nie pozwolę, aby naszą maciupcią dziuplę z maciupcimi pokoikami zalała sterta takowych g.....ien, jak to zwykło w naszych czasach bywać w domach, gdzie pojawia się maluch. Maluch rośnie, a razem z nim rośnie góra plastikowego szmelcu, który nudzi się po godzinie, któremu coś odpadło, coś się złamało i tak dalej, a wyrzucić szkoda, bo było przecież taaaaaakie drogie.

Drewnio, sznurek, pudełko z kartonu - jednym słowem  - natura. Nataszek miał rozwijać się w zabawie używając swej wyobraźni, miało to pogłębiać jego kreatywność. Miało być prosto, bezpiecznie. Miało. Dlaczego piszę, że miało. Tak będzie! Tylko,  że...

No właśnie, tylko że zgrzeszyłam na chwilę i tak nam się troszkę zeszło z wytyczonej drogi. Firma Trefl zaproponowała na wypróbowanie zabawki. Zgodziłam się, bo przecież nie mogę z Szusza dziwoląga zrobić, co nigdy ambitnej zabawki edukacyjnej z plastiku nie widział.

Nie wiedząc zupełnie, co przedstawicielka firmy chciała przez to przekazać, dostaliśmy bobo radio. I jako, że Natulek muzykę pokochał co najmniej tak mocno, jak paluszków swych obślinianie namiętne, radio od razu przypadło mu do gustu. Po wciśnięciu guzika co muzyczkę i inne dźwięki wyzwala, spojrzał na mnie z zadowoleniem wielkim, potem na radio, po czym znów na mnie i "aaaaaaaa" odrzekłszy, śliny ciurek z pychola uśmiechnietego wypuścił.

Dzieciaka nie było przez minut 20. Dodam, że ostatnio przyzwyczajać się dopiero zaczynam, że syn mój potrafi sam się sobą zająć, że w łóżeczku sam posiedzieć potrafi, że matce naczynia pozmywać pozwala spokojnie bez fochów i wicia się w foteliku do karmienia, no ale to już prawdziwa rozpusta. Bo do tego dobrobytu całego wymienionego i wcześniej właściwie niedoświadczonego, jeszcze taki czasu zajmowacz się zjawił...
 Cuuudnie ten ósmy miesiąc się zaczyna.
Tylko cicho sza . . . W niemalowane odpukuję razy dziesięć, co by nie zapeszyć.
Bo w końcu doświadczam jak to jest być mamą dzieciątka niewyjącego, uśmiechniętego, bezproblemowego...

PS. Radio-zajmowacz najbardziej bosko-cudowny jest o poranku, kiedy to Bejbi z uśmiechem matkę za kitę ciąga, włoski najdrobniejsze wyrywając, tudzież rzęsy w dwa palce łapie, zupełnie jakby ktoś mu wyjawił tajny sekret, jaki jest najlepszy sposób, żeby mamunia łaskawie oczęta swe już otworzyła.

Wówczas matka radio odpala, w łapcie maluchne oddaje i drzemka dwudziestominutowa gwarantowana;-D Ha!