Ciemne strony macierzyństwa

Moje pisklę wykąpane, najedzone, ululane, śpi błogo w naszej sypialni. Uffffff. Tego mi trzeba było. Spokoju.

Sama nie wiem co się dzisiaj ze mną działo, odkąd wróciliśmy ze szpitala. W ogóle nie mogłam się odnaleźć w naszym domu. Zaczęłam od mycia dziecięcia i przebrania go w świeże, niezbrukane szpitalem ubranka.

A potem zajęłam się zacieraniem śladów. Tak, tak z tym mi się właśnie to moje zachowanie kojarzyło. Zupełnie jakbym chciała tak wszystko wymyć, poprać, wyszorować, pochować, żeby ani śladu nie zostało po szpitalu. Nic, co przypomni ten okropny tydzień.
Zapomnieć. Chcę zapomnieć - krążyło po głowie. Ale i to nie dawało mi spokoju. Czułam strach. Okropny lęk, że coś jest nie tak. Tak strasznie bałam się o moje dziecię. Ale właśnie najbardziej dzisiaj, już po wszystkim. Chciałam go gdzieś schować, sama nie wiem. Męczyły mnie jakieś zupełnie irracjonalne uczucia. I  ten nasz dom nie jest już taki sam. Dziwny jakiś. Nic nie jest takie samo. . .

Bo przecież skrzywdzili mi dziecię. Sponiewierali igłami, wenflonami, cewnikami. A było takie czyste, nowe, idealne. Nienaruszone.
I trzymali nas tam na siłę, torturując mnie lękiem o synka mego. Lękiem permanentnym. Ja również czuję się strasznie skrzywdzona.
Mam wrażenie, jakbym ten cały tydzień przeżyła, oglądając tylko wszystko przez grube denko od słoika. Połowa tego wszystkiego chyba nie docierała do mnie. A raczej to ja tego nie dopuszczałam, żyjąc w półświadomości. Bo gdybym dopuściła to wszystko do siebie, to chyba bym tego nie uniosła. I dopiero dzisiaj, kiedy jest już po wszystkim, wszystko zaczyna powoli do mnie docierać. Coś pękło. Chyba ta zasłona dymna. I to, co się wyłoniło JEST STRASZNE. Dlatego chcę to zmyć, wyprać, wymrozić i zapomnieć.

I to są właśnie te czarne strony macierzyństwa - STRACH o małe swoje pisklę. A najgorsze, że mam wrażenie, że ten lęk okropny dostałyśmy w pakiecie w momencie, kiedy dziecię w brzusiu się pojawiło, a towarzyszyć będzie nam już do końca dni naszych.

Ale jest jeszcze coś. Coś jeszcze chyba czarniejszego.
Kiedy nasza pediatra obejrzała wyniki i powiedziała, że kieruje nas do szpitala - łzy popłynęły błyskawicznie. Opanować nie mogłam ich wcale. Szłam z przychodni do domu i płakałam. Ludzie patrzyli, a mnie było wszystko jedno. Płakałam również, kiedy nas pakowałam. Byłam totalnie załamana. Ale przyszedł w końcu taki moment, kiedy otarłam ostatnią łzę. Wydmuchałam nos. Opanowałam się. I przywdziałam  skorupę. Skorupę twardzielki. Muszę być twarda dla mojego syna - powtarzałam sobie.
 I byłam. Lekarka, która nas przyjmowała, po zbadaniu malca, odwróciła się plecami i mrucząc coś pod nosem zaczęła coś notować. A ja z uporem maniaka zaczęłam zadawać jej szczegółowe pytania odnośnie choroby, leczenia, leków itd itp.
 Potem pielęgniarka, która przyszła do sali i oznajmiła, że "zabiera dziecko na kłucie". Nie zgodziłam się. A babsko, usiłujące wyjąć mi dziecię z ramion, podziałało na mnie jak płachta na byka. Nie zgadzam się. Dziecka nie dam. Albo idę z nim, albo nie idzie w ogóle. I trzymać do kłucia też nie dam. Nie dam i koniec. Brzmiały moje odpowiedzi na polecenia pielęgniarki.
I dało się. Tak samo, jak pobieranie krwi z żyły obok już zaaplikowanego wenflonu. Debilizm!Postawiłam się i dało się. Z wenflonu. Bez kłucia. Albo zabieranie dziecka na zastrzyk. Pielęgniarka najpierw odmówiła wykonania zastrzyku w mojej obecności. A potem zmiękła, kiedy zorientowała się, że nie ma do czynienia z byle truśką.

Na oddziale zyskałam miano "mamy, która nie wyraziła zgody" i "mamy, która robi problemy" czego pielęgniary wyjątkowo nie lubią. A ja po prostu walczyłam w obronie mojego dziecka. Jak typowa samica. Zgodnie ze swoim instynktem. Obudziły się we mnie takie pokłady agresji, że uświadomiłam sobie, że byłabym w stanie ZABIĆ W OBRONIE MOJEGO DZIECKA. Zabić! Gołymi rękoma. Całkowicie poważnie.Jestem tego wręcz pewna. I to jest chyba ta jeszcze ciemniejsza strona macierzyństwa . . .