Kawa na ławę.

Dzisiaj chciałam Wam opowiedzieć pewną historię, którą usłyszałam już jakiś czas temu, ale która ilekroć mi się przypomni, powoduje uśmiech w sercu.

Pewnego dnia, wybrałam się do koleżanki na kawkę.
Uwielbiam takie "kawki" koleżeńskie.
Zawsze dodają energii. Tym większej, im bardziej pozytywna jest kawkowa kompanka:-)
Ta, z którą piłam ową kawkę pozytywna jest bardzo.
W każdym razie, jak to podczas babskich kawek bywa, prędzej czy później tok rozmowy musiał zboczyć ku tematyce damsko - męskiej.
Nadmienię tylko, że koleżanka wyzwolona jest wysoce ze wszelkich stereotypów, niezależna całkowicie, po przebytym kursie zołzowatości według "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy".
Ja akurat w okresie hormonalnie trudniejszym, życiowym kotle, nie nadążając zupełnie za tym, co niesie kolejny dzień i związane z tym własne stany emocjonalne ;-)

Wówczas koleżanka, intensywnie instruując mnie, jak ową "zołzą" zostać, opowiedziała mi historię...

Olcia, jeśli dojdzie za chwilę, do delikatnych przekłamań, to wiedz, że zupełnie nie są one zamierzone, a wynikają jedynie z zawodności mego maminego umysłu, który czasami od nadmiaru bodźców po prostu szwankuje, ewentualnie ze skłonności mej do literackiego ubarwiania...

Otóż...
Mama mej koleżanki, w czasach swej młodości, gdy również była mamą, miała także koleżankę.
Z koleżanką tą piła kawkę, zupełnie podobnie, jak my swoją.
Zupełnie podobnie także rozmawiały na temat jakże od pokoleń utarty: jak sprawić, aby mąż docenił, zaangażował się, w domu pomógł i kochał przy tym dozgonnie.
Mama mej koleżanki, bardzo pracowita, dzisiaj można by rzec "perfekcyjna pani domu", żaliła się, że mąż nigdy nie widzi ile ona trudu, energii i zaangażowania wkłada w pielęgnowanie domowego ogniska...

- Bo Ty to źle robisz... - usłyszała. - Słuchaj, dobrze Ci radzę, kiedy Twój mąż jest w pracy, zrelaksuj się. Ułóż sobie włosy. Zrób makijaż. Pomaluj paznokcie. Poczytaj gazetkę...
Ale, kiedy wróci, rzuć się w wir pracy: odkurzaj, pozmywaj naczynia, głośno przy tym trzaskając, zrób pranie, wywieś pranie, posap przy tym trochę i powzdychaj, na koniec umyj podłogę, i potargana padnij na kanapę ledwo żywa. Ja tak robię.
I dzięki temu, mój mąż wie, że podłoga nie jest czysta sama z siebie, a porządek utrzymuję ja, a nie krasnoludki... ;-)