Współczesny poród do skandal!

Długo się zbierałam, aby napisać tego posta. Chciałam odczekać trochę, aby czas zaleczył rany, dosłownie i w przenośni. Chciałam być bardziej obiektywna.

A więc do dzieła.
Mój poród był koszmarem. Pierwsze bóle obudziły mnie o 5.30 rano. Czułam się, jakbym miała dostać okres. Poszłam siusiu i okazało się, że na papierze toaletowym zostało troszkę śluzowatej krwi. Skurcze były nieregularne co 3 do 6 minut. Ćwiczyłam sobie oddychanie i tak przeczekałam do 7. Wtedy wstał tatuś Maciuś i zadzwoniliśmy do naszej 'kupionej' na tę wielką okazję położnej. Razem uzgodniłyśmy, że to początek i że przyjadę do szpitala, kiedy skurcze będą silne. Od 13 skurcze były regularne co 3 minuty i dość silne, jednak oprócz stękania dawałam sobie z nimi radę. I tak, wspólnie z tatusiem Maciusiem przeczekaliśmy do 15. Kiedy zaczęło już nie na żarty boleć (10 godzina porodu) wsiedliśmy w auto i pojechaliśmy do szpitala. Po wszelkiej papierologii i ktg, które zdawało się trwać wieki, na fotelu do badania znalazłam się o 16. Lekarz stwierdził, że rozwarcie jest na 4cm (bosko-pomyślałam), ale główka balotuje, czyli nie weszła w kanał. Zalecił kolejne badanie za 2 godziny. Wówczas, jeśli pęcherz jeszcze nie pęknie, to zostanie przebity. Te dwie godziny były już trudne ( w skali 1-10   - 6). Spędziłam je na piłce. Maciuś masował mi krzyż, bo ból był okropny. Potem to straszne ktg w bezruchu i w końcu badanie. Okazało się, że nie ma żadnych postępów. Czyli 2 godziny męczarni można sobie było w d...wsadzić.

Wtedy podczas skurczu przebito mi pęcherz. Wody ciekły i ciekły. I zaczął się hard core na maksa (w skali - na 8). Położna zaprowadziła mnie pod prysznic. Szumnie powiedziane. Kajutka taka zamykana drzwiami łazienkowymi, w której było tak zimno, że nie wiedziałam na co mam sobie lać tą wodę. Czy na brzuch, czy plecy, czy w ogóle po sobie, żeby się rozgrzać. Skurcze były cały czas co 3 minuty - OKROPNE. Siedziałam w tym brodziku na piłce, nie mając nawet gdzie stóp położyć, dygotałam z zimna i wiłam się z bólu. NIE POMAGAŁO W OGÓLE! Po 30 minutach prawie na czworaka poszłam na salę. Było już mega ciężko. Położna kazała usiąść mi na krzesełko porodowe. Czułam, że zaczyna mi coś napierać. Położna kazała troszkę już przeć. Minęły kolejne 2 godziny (15 godzina porodu). Potem badanie. Stare babsko, które było na dyżurze, wsadziło mi łapska podczas skurczu i stwierdziło, że dalej nic się nie dzieje. Byłam już przerażona. Położna podpowiedzia jej, żeby podać mi cyt. środek przeciwbólowy. Czyli Dolargan, który wcale nie działał przeciwbólowo, tylko otumaniająco. Po wstrzyknięciu go do wenflonu miałam szybko się położyć, bo mogło kręcić się w głowie, a tatuś Maciuś dostał nerkę, bo mogłam wymiotować. No i za chwilę miałam odlot, czyli straciłam przytomność. Ze stanu tego wydzierał mnie potworny ból. I gdy skurcz mijał, znów traciłam przytomność, a za 3 minuty to samo. I tak przez 2 kolejne godziny. To były najgorsze 2 godziny w moim życiu. Miałam bardzo silne bóle parte, a i tak nie mogłam wydusić mojego maleństwa.
Przez te cholerne dwie godziny byłam jak w obłędzie i pewnie gdyby nie ten cholerny lek, to musieliby przypiąć mnie pasami. Z tego, co pamiętam Jezusa wezwałam jakieś 2000 razy. Bałam się, bo czułam, że idzie nie tak. Ból był tak silny, że chciałam umrzeć. I nie są to tylko puste słowa. Wyobraźcie sobie jak bardzo musiałam cierpieć, skoro mając świadomość, że wydaję na świat mojego malutkiego, cudownego, upragnionego dzidziusia, na którego czekaliśmy tak długo, chciałam żeby mnie dobili, tak jak się dobija cierpiące zwierzę.

W między czasie ta stara wredna ginekolog znów mnie badała, co zintensyfikowało ból  w skali - do 10. I kiedy zaczęłam dosłownie wyć i wierzgać nogami, przytrzymała mi je i powiedziała, że cyt. "pomoże mi". Czułam, że robi mi coś nienormalnego i ostatkiem przytomności przypomniały mi się słowa naszej położnej ze szkoły rodzenia, żebyśmy czasem nie dały sobie pomóc, czyli zrobić masażu szyjki, bo to jest zakazane i bardzo niebezpieczne.Wtedy kopnęłam babsko i wykrzyczałam, żeby mnie zostawiła.

Przyszedł doktor, który mnie przyjmował. Pamiętam, że błagałam go, żeby "wyjął mi to dziecko", bo inaczej umierę. Cały czas trwały skurcze parte co 3 minuty. Doktor zbadał mnie ponownie. Długo.W ciszy. W końcu stwierdził, że dziecko przy skurczu schodzi w kanał, ale za chwile się wraca i konieczna będzie cesarka, o którą od 2 prawie godzin błagałam. To, co się działo potem pamiętam jak przez mgłę. Pamiętam, że nagle znalazło się mnóstwo ludzi ubranych na zielono. Podłączono mi kroplówkę i kazano podpisywać dokumenty. Nie mogłam utrzymać długopisu,bo tak trzęsły mi się ręce, a co dopiero się podpisać. Kazali również wstrzymywać parcie. Te z was, które już rodziły wiedzą, co to są skurcze parte i czy można je powstrzymać. To było jeszcze gorsze od parcia.

W ostatniej chwili lekarz poprosił mnie, żebym jeszcze raz spróbowała. Pomogła mi wtedy znajoma doktor pediatra, która czekała już w sali, aby zbadać dzidziusia. Powiedziała wtedy: "Niech się Pani strasznie wkurzy. Ale tak strasznie, jakby nie mogła Pani zrobić takiej wielkiej kupy i niech Pani poprze strasznie mocno". Popatrzyłam jej w oczy i spróbowałam ostatkiem sił jeszcze raz. 3 parcia na jednym skurczu. Lekarz i tatuś Maciuś przyciskali mi nogi. Wtedy doktor stwierdził, że: "Jednak chyba Pani urodzi". Odszukałam w sobie ostatki sił, bo czułam, że jeśli tego nie zrobię, to umrę. I przy następnym skurczu nacięto mi krocze i wypchnęłam główkę. Moment do następnego skurczu był jeszcze gorszy (główka w kroczu), ale kiedy się zaczął, wypchnęłam całego dzidziusia.

Byłam w amoku. Jak strasznie skrzywdzone zwierzę. Płakałam strasznie. I powtarzałam tylko dwa słowa : "Moje dziecko, moje dziecko". Pamiętam, że trzęsły mi się nogi. Położono mi mojego dzidziusia na moment na piersi i zabrano. I nie powiedziałam mu tego, co chciałam jak tylko przyjdzie na świat. Nie powiedziałam, bo byłam w szoku, amoku jakimś. Patrzyłam tylko na tatusia Maciusia, którego cały jeszcze czas ściskałam za rękę. Płakał.

A mnie, wydzierając w ten sposób z łona dziecię, zabrano całą radość z cudu narodzin...


Opisałam swój poród tak dokładnie i wystawiłam do ogólnej wiadomości w ramach protestu i ostrzeżenia. Mnie nikt nie uświadomił, że poród jest takim potwornym przeżyciem. Miałam o to żal i do przyjaciółek i do własnej mamy.
I jestem do dziś w głębokim szoku, że w XXI wieku kobiety nadal rodzą w takim ogromnym cierpieniu i w takich ohydnych warunkach. Ja miałam poród z komplikacjami, jednak były one do przewidzenia, a wyszły tak późno, przez czyste zaniedbanie.Nie zrobiono mi głupiego usg, oceniającego sytuację "w środku". To co przeżyłam, o zgrozo w obecności lekarzy było nieludzkie. I wierzcie mi, że nawet jeśli poród jest lżejszy, to i tak kobieta cierpi. Nie ma przecież bezbolesnych porodów. Nie mogę pojąć, dlaczego tak się dzieje, skoro nawet u dentysty przy głupim borowaniu można dostać znieczulenie. Gdy tylko zaboli głowa, można łyknąć tabletkę przeciwbólową, a rodzącej kobiecie nadal  wydziera się dziecko z łona w taki nieludzki sposób. To jest skandal!