Najlepszy lekarz rodzinny.

Mieszkam na takim osiedlu, na którym jest wszystko.
Kościół. Trzy markety. Warzywniak. Piekarnia. Mięsny. Dwie kwiaciarnie. Dwie krawcowe. Szewc. Cztery salony fryzjerskie. Bank. Dwóch stomatologów. Żłobek. Dwa przedszkola. Stadnina koni. Kilka placów zabaw. Apteka i przychodnia lekarska.
Zupełnie jak małe miasteczko.
Przychodnię lekarską prowadzi wzięty pan doktor - prawie polityk - lekarz medycyny rodzinnej, w dwa tysiące którymś nagrodzony tytułem NAJLEPSZY LEKARZ RODZINNY w mieście, czy jakoś tak.
Pan doktor posiada super furę, jak na człowieka skromnego (wzrostu) przystało oraz lubi brąz.
Jest bezkonkurencyjny.
Do wyboru w przychodni mamy panią doktor długowłosą, która unika wypisywania recept jak ognia, bo przecież i tak wszystko minie...
Oraz krótkowłosą pani doktor numer dwa, która jest absolutnie wspaniała, rzetelna, cierpliwa i życzliwa. Ma tylko jedną wadę - przyjmuje dwa razy w tygodniu. Przez dwie godziny.

Kłuje mnie coś w jamie brzusznej. Czasami. U góry tak gniecie, pod żebrem. A że tyle słyszy się obecnie o tym, iż ludzie ignorują pierwsze symptomy groźnej choroby i dlatego umierają potem bez szans na ratunek, wiedziona instynktem samozachowawczym oraz, a może przede wszystkim, swą utajoną hipochondrią udałam się do placówki zdrowotnej. Pani doktor absolutnie wspaniała - na urlopie. Do doktora miejsce jest, więc idę.
Pan doktor wita serdecznie. Wstaje. Rękę podaje. Siada. I słucha.
Ja na to, że kłuje. On zaś, że to nic, że kłuje.
Że kłuć może i że to nerwy zwykłe i już.
Położyć się. Brzuch odsłonić. Palpacja następuje. Na koniec słyszę, że brzuch miękki, zmian nie ma.
Tylko mięśni brak.
Brak?!Jak to? - pytam.
- No normalnie. Brak.Ćwiczyć trzeba.
- Ale przecież ja ćwiczę!
- Ćwiczy?!No jasne! A to dobre!
Porządnie ćwiczyć trzeba. Regularnie!
- No ale kiedy ja regularnie właśnie od trzech lat regularnie.
- Jak często?
- Co drugi dzień. Cztery razy w tygodniu ćwiczę.
- Codziennie trzeba! Mięsień płaski i skośny. Seriami. Co - dzien - nie!Niech Pani napnie te mięśnie.
 Napinam posłusznie.
- Ćwiczy, no dobre sobie. Żartuje chyba.
- Nogi niech Pani podniesie na piętnaście centymetrów.
Podnoszę pokornie, wierząc że to dalsza część badania. Jak z wyrostkiem. W serialu medycznym.
- Niżej! O tak. Jeden. Dwa trzy....Dziesięć.
Nogi zaczynają drżeć z wysiłku.
- Położyć. I jeszcze raz.
Co jest? - myślę sobie - o co mu chodzi z tym badaniem? - zdegustowana nieco, bo na tej kozetce część krzyżowa kręgosłupa wcale nie przylega i łupie już trochę z wysiłku.
- Jeszcze raz mówię. No, dalej, dalej.
Unoszę.
Doktor liczy.
No chyba zwariował - przemyka mi przez myśl, bo zaczynam czuć się dziwnie z tymi nogami. Trenuje mnie czy co?
Tresuje chyba raczej.
Opuściłam nogi.
- No dalej.Sześć...
- Niech Pan da sobie już spokój. Dosyć.
Dlaczego dałam się tak potraktować? Pewnie dlatego, że zupełnie  nie spodziewałam się takiego zachowania po lekarzu. Nawet przez myśl by mi nie przeszło.
Historia jak ze snu jakiegoś abstrakcyjnego.
Wielu już odwiedziłam w swoim życiu specjalistów. Jedni z wysoką kulturą - niewielu ich, inni nieuprzejmi, jeszcze inni - obrażeni, był taki co nucił i taka z pretensjami, że przyszłam, jeden kardiolog opowiadał mi o swojej rodzinie, ale jak żyję żaden lekarz mnie nigdy nie trenował.
Choć wcale nie utrzymuję, że mój brzuch to kaloryfer ;-P