Syn co strzelał do bąbla.

Wydarzyło się TO zeszłej jesieni.
Moja pierwsza, poważna porażka wychowawcza.
Popołudnia były coraz krótsze.
Na poobiednie spacery coraz mniej czasu.
Starałam się nadrabiać to w każdej wolnej chwili. Czasami byliśmy, więc na spacerze już o dziewiątej rano, przed rozpoczęciem moich obowiązków zawodowych.
Tego dnia zabrałam Nacia w nasze ulubione miejsce rekreacyjne.
Duży staw, mostki, aleja dookoła, plac zabaw. I kaczki.

Już od dłuższego czasu obserwowałam u syna fascynację bronią palną. Jak bardzo śmiesznie by to nie brzmiało, temat wyglądał dość poważnie.
Nigdy nie pozwoliłam, aby wśród zabawek Nacia znalazł się pistolet.
Nie i koniec.
Kiedyś, gdy widziałam grupkę małolatów w kominiarkach biegających z karabinami wkoło bloku, obiecałam sobie, że mój syn NIGDY nie pozna takiej zabawy.
NAPRAWDĘ  z całych sił starałam się mocno kontrolować każdą bajkę, którą synulo oglądał, aby na pewno nie było w niej przemocy.
Niestety zdarzyło się. Że dozwolona bajka kończyła się, a zaraz po niej wskakiwały żółwie nindża lub inna tego typu i zanim się zorientowałam, moim oczom ukazywał się obrazek jak nieopierzony z niemal rozdziawioną paszczą i pełna fascynacją obserwował walkę dobra ze złem. WALKĘ.

Czasami też zwyczajnie idziesz z dzieckiem w gości. A tam są ciut starsi koledzy...I co wówczas? Masz kazać dziecku siedzieć prosto i trzymać rączki na kolankach...?

Wkrótce poznałam co to znaczy, że potrzeba matką wynalazków... Synu robił sobie pistolet na przykład ze spinacza do prania i kredki. Czasami wystarczył badylek z odpowiednim odgałęzieniem...

No właśnie. Zatem nieco naokoło, ale dochodzimy w końcu do początku opowieści.
Byliśmy nad tym stawem. Syn z badylkiem w ręku. Stoimy na pomoście i karmimy kaczki. Syn celuje w naszego psa i naśladuje wystrzał. Dwuletni syn. Proszę, żeby tak nie robił. Tłumaczę, że to nie jest dobra zabawa, że strzelanie do kogoś wyrządza mu krzywdę, że to boli. Po chwili dołącza do nas babcia z wnuczkiem. Mały berbeć jeszcze. Synu wymierza w berbecia i... strzela. Zielenieję ze wstydu. Babcia udaje, że nie widzi. Proszę syna o zaniechanie procederu. Tłumaczę, patrząc mu prosto w oczy. Karmimy ptactwo. Synu odwraca się i znów namierza bąbla... Strzela.
I w tym momencie przelał się dzban goryczy. Chwyciłam za badyla i bez słowa wyrzuciłam go do stawu...

Wiem.
Wiedziałam w tej samej sekundzie, w której do moich uszu dobiegł plusk.
Mały w płacz. Rozpacz ogromna.
Starając się JAKOŚ ratować sytuację, przykucnęłam przy synu i spokojnym tonem powiedziałam, że prosiłam go kilka razy, a on nie reagował i że zrobię dokładnie tak samo za każdym razem, gdy syn będzie mierzył i strzelał w kogokolwiek...
Nie zmieniło to natomiast mojego poczucia poważnej porażki wychowawczej.

Niezależnie od tej sytuacji, wkrótce zachwyt bronią ucichł.

Kiedy latem byliśmy w górach, chłopcy - synowie znajomych grali na telewizorze w strzelanie łukiem do tarczy. Pojawiały się też wirtualne zawody szermiercze. Synu - pełna fascynacja
Wśród dorosłych wywiązała się dyskusja na temat szeroko pojętych zabaw bronią.
Moje zdanie - już znacie. Wówczas wydawało mi się, że jest to prawda niepodważalna, jedyna , koniec i kropka. Aż do momentu, gdy jeden z ojców - nasz bardzo wyważony i rozsądny wychowawczo znajomy, tata dwóch niezmiernie sympatycznych, grzecznych i dobrze wychowanych chłopców powiedział zdanie, które do dziś dźwięczy mi w uszach - natury nie da się oszukać... A fascynacja walką, bronią, rywalizacją jest u chłopców wrodzona.

Upewniłam się w tej teorii, gdy pewnego dnia weszliśmy do olbrzymiego sklepu zabawkowego.
Zabawki podzielone na sekcje... Dla dziewczynek i dla chłopców. Nacio przebiegł niemal między regałami z lalkami, misiami, koralikami, zestawami kuchennymi i kawowymi... Zatrzymał się na samochodach i robotach.
Broń ominął. Choć z błyskiem w oku. Ominął, bo wie, że nigdy nie kupię mu karabinu...

Ostatnio, gdy byliśmy na wsi na weekend, ten sam "tato z gór" wyjął wiatrówkę. Jego synowie przeszczęśliwi i zajarani na maksa. Tata zrobił zawody w strzelaniu do tarczy. Podlotki w pełnej euforii. Mój syn równie poważnie zachwycony.
Poległam.
Poddałam się.
Pozwoliłam obserwować.

I wiecie co, ja już sama nie wiem co jest słuszne.
Jestem zagorzałą pacyfistka i w razie jakiejkolwiek sytuacji zagrożenia, nigdy nie pozwoliłabym mężowi, czy synowi walczyć. Uważam, że przed agresją trzeba uciekać. Uważam, że przemoc niczego nie rozwiązuje, a wręcz przeciwnie zaognia konflikt.
A jednak wychowuję przyszłego faceta...Który może znaleźć się w różnych, skrajnych sytuacjach...
I może nie zawsze będzie miał możliwość ucieczki...

A kolejna kwestia to, czy dwu-trzylatek zdaje sobie sprawę, że pistolet naprawdę może zranić, zabić? Czy takie dziecko wie w ogóle co to śmierć? Czy to my- rodzice demonizujemy całą sprawę?
Jakie są Wasze przemyślenia na ten temat?
Strasznie jestem ciekawa...