"Mam na imię Agnieszka..."

- Mam na imię Agnieszka - dziecięcy głos wyrywa mnie z zamyślenia. Strasznie boli mnie kark. Kark z barkiem i ból promieniuje na całe ramię. Usiadłam na podłodze i oparłam bolące miejsce o barierkę. Odpłynęłam w myślach. Wokół naszego remontu krążyły. Niekończącego się.

Jezu, czy ja mam napisane na czole "uwielbiam obce dzieci"? Kilka dni wcześniej było:
- Prosę Pani, a Filip jus posedł. Skoda nie?
A dzisiaj następna. Tylko, że ta "ma na imię Agnieszka".
I co mnie to. Boooooli. I głowa ćmi też.
Przecież ja nie cierpię obcych dzieci. Serio. No poza kilkoma wyjątkami... Ale tak ogólnie to nie cierpię. Bo niegrzeczne są, rozwydrzone, brzydko ubrane, z brudnymi paznokciami i rękoma, Bóg wie gdzie wkładanymi i wredne dla mojego synka. I  chorobami zarażają...
A tutaj uparły się, cholera jasna.

Do sali zabaw zaczęliśmy chodzić niedawno. Żeby Nacio nie umarł z nudów. Żeby matka jego nie umarła od jęczenia wynudzonego syna swego. Żeby Synu miał kontakt z dziećmi. Żeby zrobić mu frajdę. Godzinę trzeba jakoś przetrwać. Tym razem była kolej ojca syna mego na czuwanie nad bezpieczeństwem potomka. Ja łapałam oddech, bo ból od kilku dni nie dawał mi żyć. A tu ta dziewczynka...

Podniosłam wzrok, a nade mną stoi strasznie potargana, grubiutka dziewczynka. W ręku trzyma pluszowego psiaka, przypierając go lekko do brzucha.
- A to jest Dżejms. - wyciągnęła zabawkę w moim kierunku i lekko się uśmiechnęła.
- Noooo. Fajny. - rozglądam się za "rodzicem" dziewczynki. Nikt taki nie wpadł mi w oko. Za to wpadła naklejka z imieniem dziewczynki. Już zdążyłam się zorientować, że dzieci z imiennymi naklejkami, zostawione są w sali zabaw same. Ten, co mu Filip - kolega jus posedł, też miał plakietkę.
- A Ty tutaj sama jesteś?
- Tak, ale przyjechałam z tatusiem. Z Gołębic. Ale mój tatuś musiał teraz iść.

Coś pękło. Nielubienie moje prysło. Dojrzałam błękitne oczy dziewczynki, resztki lakieru na paznokietkach. Ładną spinkę w potarganych włosach. Słomkowych. I znów w serce wkradło się współczucie. Cholera jasna! Kiedyś się wykończę...

I nie, nie dramatyzuję. Wiem, że dziewczynce nie działa się krzywda, ale wierzcie mi, że nie była też wcale szczęśliwa. Nie miała się z kim bawić. Spoglądała się na inne dziewczynki, ale nie miała odwagi podejść. Z braku laku, zaczepiła mnie.
Zbudowałyśmy z gigantycznych klocków mur. Potem Aguśka zbudowała piramidę. A jaka sprytna przy tym się okazała! Na prawdę fajna dziewczynka. To nic, że grubiutka. Słodka niebywale.
I nawet podeszła do niej dwójka dzieci. Ja się wycofałam. I już było tak fajnie, wesoło. Kiedy po dzieci przyszli rodzice. Pobiegły bez pożegnania. A Agnieszka stała z tym klockiem w opuszczonej ręce i patrzyła smutnymi oczami.
Zagadałam ją i dokończyłyśmy budowlę.

Ale i nam skończył się wkrótce czas. I musiałam pożegnać tą przemiłą pięciolatkę...
A serce mnie wtedy bolało barrrrrdzo.
O wiele bardziej, niż bark i ramię...