Jak kryształ.

Nie znam drugiego tak dobrego człowiek jak mój syn.
Jest to mały chłopczyk o kryształowym sercu.
Sercu czystym jak łza.
Tak, tak wiem, jako matka jestem obiektywnie nieobiektywna.
Ale nie w tym przypadku.
W czasach niedzieciowych, co jakiś czas pojawiały się w moim życiu slogany na temat dzieci, wskazujące na ich niewinność. Jednym uchem wpuszczałam, drugim wypuszczałam, nie zatrzymując się nad tym dłużej.
Było to przecież wtedy jakieś zupełnie nieważne było. Bo co mi tam do dzieci.
Niech sobie będą, jakie chcą.
Bo nie rozumiałam.
Tak naprawdę w ogóle nie rozumiałam o co tym mądrym chodzi.

Teraz już wiem...
Doświadczam zachowań mojego synka codziennie. Kilkanaście godzin dziennie.
Od trzech lat... Przez trzydzieści sześć miesięcy...
Stale.
Obserwuję.
Słucham.
Wzruszam się.
Zachwycam.
Rozumiem...

Mój Syn jest małym człowiekiem, absolutnie przesłodkim, nie tylko z wyglądu. Jest tak doskonale dobry, że momentami, gdy tak sobie o nim rozmyślam, aż trudno mi uwierzyć, że człowiek może być aż tak dobry.
Niewinny...

Jego intencje są tak słodko czyste...
Nie ma w nim złości.
Denerwuje się czasem, to prawda,  ale z tak rozczulających powodów, że trudno to nazwać złością - tym samym określeniem, które używa się aby nazwać naprawdę przykre dla otoczenia emocje - raniące, niszczące.
Nie ma w nim zazdrości.
Chytrości.
Tak wiem, my też przerabialiśmy - To moje! Nie dam!
Ale w końcu minęło w znacznym stopniu ;-)

Ostatnio Nacio wyjął z szuflady, w której trzymamy słodycze małe pudełeczko czekoladek. Były w nim całe trzy "kinderki". Zapytał czy może zjeść. Pozwoliłam. Zjadł jedną z takim zachwytem, smakiem i rozkoszą, że aż miło było popatrzeć. Widziałam, że miał ochotę na więcej.
Wyjął drugą...
Obrócił ją w palcach, po czym wręczył  swojemu tacie.
Trzecią dał mnie...
- Nacio się dzieli mamciom.
- Wiesz co, ale ja nie chcę, weź sobie i zjedz.
- Nie mode! To mamci ciadka. Nacio dzieli sie. - odrzekł z pełną powagą.
- No to mamcia się z Tobą podzieli. Chcesz pół?
- Yhym. - szybko odparł z zachwytem.

I nie chodzi tu wcale o tę czekoladę, bo co to za dowód.
To tylko jedna z miliona sytuacji, których jestem świadkiem każdego dnia i które mnie absolutnie obezwładniają.

Dzisiaj leżałam sobie na kanapie. Podszedł do mnie i stanął koło moich stóp.
- Mogem źdjońć mamci tetki?
-Ale po co kiciu?
- Bendem lobił dili dili.
- No dobrze.
Trzylatek z radością zsunął z mojej stopy skarpetkę, a jego oczom ukazały się czerwone paznokcie.
- Ooooo łałłłłłłł. Nacio lugi to. - oznajmił z zachwytem, po czym całkowicie bezpardonowo cmoknął mnie w grzbiet stopy.
Zawstydziłam się bardzo i usiłowałam wytłumaczyć, żeby lepiej tak nie robił, bo to tylko mamcia może całować jego słodkie, małe girki... Zupełnie nie rozumiał o co mi chodzi.
Cmoknął jeszcze raz...

Strasznie fajny człowieczek z tego mojego maluszka. Uwielbiam jego towarzystwo...
Oprócz biliona cudownych emocji i doznań, daje mi to fantastyczne doświadczenie przebywania z kimś doskonale dobrym. A tak mało przecież tego w naszych czasach. Mam wrażenie, że w codziennych relacjach, niestety łatwiej trafić na negatywne zachowania...

A szkoda. Bo gdyby ludzie byli jak te dzieci... O czystych sercach... Pozbawionych chciwości, chęci odgryzania się, sprawiania przykrości, okazywania swojej ważności...
O sercach, które nie wiedzą co to zazdrość, zawiść, zgorzkniałość
Gdyby ludzie byli tak szczerzy i bezpardonowi jak dzieci...
Świat byłby rajem.

Niestety nigdy tak nie będzie ;-(
Bo obok tych kryształów, niestety jesteśmy my - dorośli.
I codziennie, regularnie, świadomie lub nie.
W stopniu większym lub mniejszym.
Krzywdzimy nasze dzieci...
Zarażamy je złem...
I niszczymy to doskonałe dobro...