Gdy matka ma za dobrze.

Nie wiem skąd to się bierze. Może z otoczenia po prostu... Jak wirus złapany jesienią, co samopoczucie dobre podkopuje.

W moim fitness klubie poznałam już co najmniej kilka "świeżych" mam...
Wczoraj podczas jednego z treningów dowiedziałam się, że nowo poznana mama rocznego chłopca wstaje do swojego malca dwa razy w nocy "na pierś". Musi wówczas całkowicie się obudzić, bo synek śpi w swoim łóżeczku. Rano chodzi na siódmą do pracy, a małego prowadza do żłobka. A do tego wszystkiego chłopczyk jest małym łobuzem, ale Mama cieszy się nawet z tego, bo woli mieć normalne, żywiołowe  dziecko, niż apatyczną truśkę...

Zrobiło mi się głupio. Poczułam się trochę jak księżniczka na ziarnku grochu.
Poczułam wyrzuty sumienia, że mam za dobrze..
Poczułam, że nie powinnam mieć tak dobrze, bo przez to jestem mniej wartościową matką.
Nie sądzę, aby Ta Mama chciała, abym się tak poczuła. To raczej mój własny problem. Gdzieś w środku.
Nie opowiedziałam, jak to jest u nas. Było mi przed nią wstyd.
Wstyd, że nie chodzę do pracy na siódmą. Że w ogóle nie chodzę do pracy.
Wstyd, że budzę się na nocne karmienie tylko raz, rozrabiam uszykowane mleko z wodą z termosu, wręczam małemu butlę i po trzech minutach śpimy dalej.
Wstyd, że śpimy razem, ponieważ mi tak wygodnie i uwielbiam bliskość mojego synka, więc odkąd się urodził sprawiam sobie te przyjemność każdej nocy.
W końcu wstyd, że mój chłopczyk na tle innych dzieci, które widuję, jest raczej z tych grzecznych. Może nie truśka, ale gdy mu nic nie dolega, spokojnie można się z nim dogadać w każdym niemal temacie.I wcale nie jest apatyczny...

Tych powodów do wstydu jest na co dzień dużo więcej. Coraz więcej jest sytuacji, gdy czuję, że nie powinnam mieć tak dobrze.

Bo może nie powinnam chodzić w piżamie czasami nawet do jedenastej. Nie powinnam rano włączać mojemu Szuszkowi bajek, żeby jeszcze godzinkę zmrużyć oko. Nie powinnam korzystać z tego, że mój mąż chętnie zostaje z Synkiem, abym mogła polecieć na "swoje zakupki", albo na saunę, czasem na masaż, gdy mi kręgosłup pęka. Może nie powinnam wyjeżdżać z domu na weekendowe spotkanie ze wspaniałymi koleżankami, aby się zresetować. Może nie powinnam też chodzić do fryzjera, malować się, aby ten czas w pełni poświęcić dziecku, jak na matkę przystało, zamiast się pindżyć...Może nie powinnam kupować sobie nowych butów, czy ciuchów, skoro to nie ja zarabiam...

I mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.
A najbardziej to cholerne  uczucie wyrzutów sumienia, że mam za dobrze, potęguje obawa, że takie szczęście nie może trwać. Nie ma prawa trwać dłużej, niż chwilę. I już na samą myśl, że za chwile będę musiała za to wszystko słono zapłacić... Odechciewa mi się tych wygód. Bo boję się, że cena może być nie do udźwignięcia...
Czasami pocieszam się tylko, że mogłabym się jeszcze urodzić królową Anglii, albo Madonną na przykład...
wtedy to dopiero jest się czego bać ;-P
A ostatnio przypomniało mi się mądre zdanie, że gdy matka jest szczęśliwa, to i dziecko tym bardziej...