"Mamooo !"

Pamiętam, jak jeszcze nie tak dawno, żaliłam się,  że mój syn - bobas nie okazuje mi żadnej czułości.
Czas temat nieco zaktualizować... ;-)

Ale od początku.
Kiedy byłam w ciąży... Ba, nawet jeszcze wcześniej, wyobrażałam sobie, że bobaski są strasznie przytulaśne.
Takie przyklejki, które tylko przytulenia, mleka i suchej pieluchy potrzebują. Wyobrażenie - jak to często bywa - rozminęło się z rzeczywistością niemal całkowicie...
Owszem noworodek potrzebuje tulenia, kołysania, mleka i pieluchy, ale tuli się raczej...Ehghmmm -  biernie... Po prostu - to jego trzeba tulić. Dziecię w zamian leży bezwładnie w ramionach, niczym kluska śląska. Owszem poniekąd daje to wrażenie okazania czułości rodzicowi. Poniekąd...

Potem, gdy kluska zaczyna brykać, i to coraz bardziej intensywnie, już nawet nawet na "poniekąd" liczyć nie można.
Ja momentami miałam z tym normalnie problem. Wydawało mi się, że to moja wina... Pojawiały się nawet myśli, że Synu mnie nie lubi, bo nie dość jestem dla niego dobra. Że focha na matkę swą ma - myślałam.
Dzięki "Wam" dowiedziałam się, że dzieci tak mają i że trzeba poczekać.
Uspokojona czekałam cierpliwie.

Aż tu nagle zaczęło się. Bardzo powoli i nieśmiało. Najpierw do matczynego brzucha poranne przytulanki, potem "Aja" po buzi w zadość uczynieniu wyłudzone. Z czasem także włosów matczynych mizianie...A niedawno maluch mój nawet mnie docenił.
Tak! DO-CE-NIŁ;-)
Mianowicie podczas zabawy na podłodze, tak Mu się spodobało, co matka z zabawką wyprawiała, że położył Synu mój małą swą rąsię na matczynym udzie, nacisnął lekko kilka razy i z uwielbieniem na twarzy (tak! ten wyraz na dziecięcej buziuni to właśnie uwielbienie było, nic innego!) wyartykułował miękko - "Aaaaa", co w wolnym tłumaczeniu oznaczało - "Aja" czyli "cacy", czyli że fajna jestem w jego mniemaniu;-P
Co mnie totalnie rozbroiło.

Teraz to już normalka. Tak jak witanie mnie z otwartymi ramionami i przytulankami, gdy do domu, do syncia wracam.

Jednak obecnie zacieszam regularnie i zachwycam się niezmiennie, gdy Synu określenie/zwrot "Mamooo" zajarzył, którym to nawołuje mnie regularnie. "Mamooo" - nie - "Mama".
"Mamooo" w Jego wydaniu brzmi jak nic innego na świecie i jest czystą poezją dla mych matczynych uszu. Bo:
Raz - wie Synu kto jest matką jego.
Dwa - zwraca się w 'wołaczu', czyli całkowicie osobowo, czyli że osobą dla niego jestem!
Trzy - głosik jego, brzmienie i to lekkie zabarwienie tonu nakazem, pretensją, sprawiają, że jaram się strasznie (choć określenia tego nie cierpię, tzn - jarać się) i z dumą, że syn mój taki charakter władczy posiada, odpowiadam: "Słucham Cię Synu." ;-D