Dziecko wojny i okopów

Syn mój jest posiadaczem ośmiu zębów. Cztery na dole. Cztery na górze. Przednie.
Syn mój bardzo szybko przestał jeść papki. Nie cierpi wszystkiego, co nie posiada konsystencji stałej. Przepraszam, ostatnio posmakowała mu ogórkowa, więc zrobił wyjątek. Bo kwasiory kocha wszelakie. Po mamie ;-)
Syn mój je samodzielnie od dawna wszystko rękoma. Czasami pokusi się o widelec, ale średnio mu się trafia... Woli więc bez.

Mamy w kuchni powieszony przy grzejniku lniany wór, w którym zbieram sobie czerstwe pieczywo do suszenia. Żeby nie wyrzucać. Bo tak jestem nauczona z domu.

Syn mój odkąd odkrył  tegoż wora zawartość, stał się niemal samowystarczalny...
Wiem, że to, co za chwilę napiszę niejednych zaskoczy. Innych zażenuje. Jeszcze inni stwierdzą, że jestem co najmniej dziwna. A może nawet znęcam się nad swym dzieckiem.
Trudno. Udokumentować muszę i już.

Otóż od kilku dni Syn mój, gdy jest głodny nie płacze, ani nie marudzi nawet, ale idzie do białego wora. Włada do niego swoją małą rączkę po pachę i wyławia sobie...
Suchara.
Którego sobie następnie obgryza skutecznie w ukryciu. I za nic w świecie oddać nie chce. Ani niczym przekupić się na wymiankę nie daje. Nie działa nic.
I kiedy tak zdarza mi się zastać mojego Syncia ze swym sucharem, jak takie dziecko wojny i okopów, to myślę sobie:
"Synciu.  Jestem w stanie zaakceptować Twoje obrzydzenie do papek. Twoje uwielbienie samodzielność i jedzenia rękoma. Nawet te chrupki psie, które zdarza Ci się posmakować w ukryciu, jakoś przeżyję.
Ale umiłowanie na suchara ponad wszystkie zdrowe i przemyślane smakołyki, które Ci oferuję?!  Tego nie pojmę nigdy.
No bo jaka frajda w jedzeniu suchara dziąsłami?!".